เลี้ยงไข้ไม่ได้มีแค่อาชีพเดียว

คุณครูท่านหนึ่งเล่าเรื่องโจ๊กให้นักเรียนฟังก่อนเลิกเรียนว่า..

มีคนไข้ประจำคนหนึ่ง มาหาหมอคนเดิมเป็นเวลาหลายปี

จนส่งเสียให้ลูกเรียนจนจบหมอ

วันหนึ่ง คนไข้ประจำคนนี้มาหาหมออีก พอดีหมอผู้เป็นพ่อไม่อยู่ ลูกหมอที่พึ่งเรียนจบ

จึงตรวจให้คนไข้ประจำคนนี้ เสร็จแล้วก็จัดยาให้ตามที่ตัวเองรู้

เมื่อคนไข้กลับไป หมอผู้เป็นลูกก็ถามหมอผู้เป็นพ่อว่า 

“โรคของคนไข้คนนี้มันก็ไม่ได้รักษายากอะไร ? ทำไมพ่อใช้เวลารักษาเขาตั้งนาน ?"

หมอผู้เป็นพ่อ “ไอ้โง่ เอ็งคิดว่า ค่าเล่าเรียนของเอ็งตั้งหลายปีมาจากไหน ?”

มีเรื่องเกิดขึ้นจริงในทำนองเดียวกัน

มีอยู่ประเทศหนึ่ง มีปัญหาแล้งทุกปี และดูทีท่าว่าจะทวีความรุนแรงขึ้นทุกปี

ฉันเคยแอบคิดว่า “คนที่รับผิดชอบเรื่องน้ำของประเทศนั้น มันทำไมโง่นักว่ะ

มันก็ไม่ได้เพิ่งมาแล้งปีแรก มันแล้งกันมาตั้งหลายปี ทำไมแก้ไม่ได้สักที

อีกอย่างรู้ทั้งรู้ว่าประชากรส่วนใหญ่ของประเทศต้องอาศัยน้ำเพื่อทำการเกษตร

ทำไมไม่ทุ้มกำลังเงินและกำลังสติปัญญา เพื่อบริหารจัดการน้ำของประเทศให้ดีขึ้น”

ความสงสัยที่ฉันแอบคิดนี้ก็ถึงบางอ้อทันที

เมื่อได้อ่านเรื่องโจ๊กของหมอที่คุณครูท่านนั้นเล่าให้นักเรียนฟัง

ฉันลองเอาเรื่องนี้ไปเปรียบเทียบกันดู ถ้าแล้งทุกปี ก็มีงบฉุกเฉินทุกปี

ชาวนาทำนาไม่ได้ เดี๋ยวรัฐบาลก็ช่วย เมื่อมีทุกปี ก็กินเล็กน้อยได้ทุกปี

ถ้าแก้หาย ก็ไม่มีเรื่องให้เบิกงบฉุกเฉิน แล้วเขาจะเอาความมั่งคั่งมาจากไหน

ลำพังแค่เงินเดือนที่ได้ไม่พอที่จะอวดรวยได้หรอก ?